Michiel Peereboom ( 1975 ) zanger / gitarist, groeide op in een gezin waarin veel aandacht was voor muzikale ontwikkeling. Hij kreeg tien jaar pianoles en raakte thuis in het klassieke pianorepertoire.

Toen hij verhuisde naar zijn studentenkamer op de campus van Technische Universiteit Twente, waar hij werktuigbouwkunde ging studeren, bleek zijn kamer te klein voor een piano. Hij kocht een gitaar, leerde zichzelf er op spelen en had binnen drie maanden een band. Zijn muziek: punk! Na wat omzwervingen speelt hij al vijf jaar als zanger / gitarist in De Dikke Kees, een band, die Nederlandstalige punk speelt.

‘Waarom punk? Punk is een groepsactiviteit, je doet het met zijn allen. Er zijn nauwelijks solisten.. Het is rauw en eerlijk, zonder franje. Het ademt een sfeer van niet moeilijk doen. Korte nummers. En het heeft een ongelofelijke energie. Dat het een muzieksoort is die zich afzet tegen de gevestigde orde, in de muziek en de maatschappij, past ook wel een beetje bij me.’

‘Punk is a way of life. Het is vanaf mijn zeventiende alles voor me. Ik luister er iedere dag naar. Het is een brandstof die mij voortstuwt. Ik hou elke ontwikkeling in het genre bij en volg nauwlettend wat er nieuw wordt geproduceerd.’

‘Je kunt kennelijk ook punk zijn als je een leven leidt zoals ik: zonder uiterlijke punkkenmerken, keurig getrouwd en twee kinderen. Men hoeft het aan de buitenkant niet te zien. Ik leef niet opzichtig alternatief. ’t Is meer een denkstijl. Natuurlijk ben ik maatschappijkritisch, heb ik grote zorgen over het milieu, ben ik tegen de consumptiemaatschappij en de bio-industrie, maar wat wil je, ik ben niet voor niets getrouwd met een hoogleraar in de bio science.’

‘Bij ons is er eerst een melodie. Die begint vaak met de bas. Daar zet ik een gitaarlijntje overheen. Dan volgt de drums. Vervolgens ontstaat de zangmelodie en tot slot de tekst. Maar het moet allemaal kloppen en naadloos in elkaar overvloeien. Het moet klinken alsof het spontaan ter plekke ontstaat maar het is een hele puzzel.’

‘Ik schrijf voor onze band de teksten. Die zijn eerder beschouwend en de werkelijkheid bevragend, dan dat ze een keihard oordeel zijn over de maatschappij anno 2020. Ik zie ook de mankementen van de huidige maatschappij wel, maar ik zie geen oplossing in anarchie en spijkers in mijn oren. Ik kan dat niet navoelen, laat staan naleven. Niemand zou me nog serieus nemen. Ik ben misschien ook teveel een romanticus. Het gaat in mijn teksten ook over verliefdheid, hofmakerij en van elkaar houden. Maar het blijft punk: de enorme dynamiek en de keiharde sound.’

‘In hiphop vind je heel veel terug van waar punk voor staat. Er is een grote verwantschap.’

‘Punk vertaalt een afkeer van iets in absurdisme. Ik heb wel eens een song geschreven over de vergankelijkheid van dingen en de snelheid waarmee dingen vergaan. Ik steek in op het niveau van moleculen. Als die niet continu zouden bewegen, zouden dingen minder snel vergaan. ( lacht ) Je hoeft dan minder vaak je huis te schilderen. Het is wellicht een absurde gedachte, maar het feit dat je net ergens klaar mee bent en het begint al weer af te takelen is een wezenlijke emotie voor me.’

‘Nu mijn kinderen de leeftijd krijgen, dat ze op muziekles gaan, ben ik ook weer meer klassieke muziek gaan luisteren en spelen. Ik studeer momenteel weer pianomuziek van Grieg in.’

‘Goed met muziek bezig zijn vraagt dedication. Dat geldt voor het instuderen van een klassiek werk, maar ook voor punk. Je zou het niet zeggen, maar als wij met De Dikke Kees een nieuw nummer instuderen, vraagt dat net zoveel inzet en net zoveel tijd voordat het klinkt zoals wij vinden dat het moet klinken.’

‘Wij zijn in De Dikke Kees met z’n drieën. De Dikke Kees is van óns. Het zit in ons hoofd en in ons hart. We zitten er ook alle drie op eenzelfde manier in: een braaf burgermansbestaan én op een niet al te uitbundige manier maatschappijkritisch.’

‘Als je met een band je brood wil verdienen, moet je er alle tijd en energie insteken. Dat is er bij De Dikke Kees nooit van gekomen. Ik heb het met een vorige band wel eens overwogen, maar kennelijk hoort het niet bij me, anders was het wel gebeurd. Er zit nog een kant aan: als je van de muziek wil leven, moét je je publiek behagen, anders komen ze niet. Dat betekent onherroepelijk afbreuk doen aan je eigen creatieve proces.’

‘In ons geval is er naast de muziek nog een ander leven. Arjan is teamleider in de daklozenopvang, Rob is meubelmaker en ik ben docent wiskunde in het voorgezet onderwijs.’

( lachend ) ‘Je zou mij een salonpunker kunnen noemen.’

https://dedikkekees.bandcamp.com/album/murw

https://dedikkekees.bandcamp.com/album/vrotten