Wij stellen u voor aan Ingrid Wendel ( 1977 ), pianiste. Op haar vierde zat ze al achter de piano en van het een kwam het ander: ze studeerde in 2005 af aan de Folkwang-Hochschule in Essen. Ingrid woont en werkt in Koblenz. Ze treedt er solo en in grote of kleine gezelschappen op en werkt als Klavierpädagogin aan de universiteit van Koblenz en als Korrepertitorin aan het Landesmusikgynasium Rheinland-Pfalz. Ze heeft een Nederlandse moeder en een Duitse vader en is in Duitsland geboren en getogen. Via haar moeder heeft ze een lijntje met Nederland: zo af en toe geeft ze er een concert. Ze spreekt op een mooie manier Nederlands met soms een Duitse klankkleur.
‘Ik kom uit een gezin waar muziek belangrijk is. Mijn ouders spelen allebei een instrument. Mijn moeder o.a. fluit en mijn vader piano. Op vierjarige leeftijd kroop ik achter de piano en probeerde te spelen. Toen ik vijf werd kreeg ik de eerste les van mijn moeder, op mijn zesde de eerste officiële les van een piano docent.’
‘We woonden erg afgelegen, ver weg van alles en iedereen. Ik moest me als kind vaak alleen vermaken. Ik reed paard, maar de aanwezigheid van een piano zorgde ervoor dat ik met plezier ergens mee bezig kon zijn. Tja…. en van het een kwam het ander. Het kon niet anders: Ik moest naar een conservatorium.’
‘Ik hou van veel soorten muziek. Mijn voorkeur verschuift. Ik denk dat de muziek waar ik me actueel mee bezig houd me op dat moment het meest aanspreekt. Muziek die nog niet zo bekend is daagt me uit. Een voorbeeld? Muziek van Fanny Hensel, de zus van Felix Mendelssohn Bartholdy, of nieuw gecomponeerde muziek waar de Uraufführung nog van moet plaats vinden. Dat is spannend. Momenteel ben ik bezig met Zuid-Amerikaanse en Spaanse muziek, Ástor Piazzolla, tango’s, geweldig. Dat vind ik nú dus de mooiste muziek. Maar dat kan over een maand of jaar weer anders zijn.’
‘De klassieke muziek is mijn basis. Uit die traditie kom ik. Piazzolla’s werk zou je ook klassieke muziek kunnen noemen, maar eigenlijk ligt het meer tussen klassieke en populaire muziek in. Met mijn leerlingen speel ik wel eens jazz. Ja (lacht) …… ik ben niet eenkennig.’
‘Ik voel me sinds een paar jaar helemaal tevreden met mijn carrière. Ik geef concerten, ik geef les, ik werk met koren, ik speel kerkorgel. Het is bijzonder afwisselend. De verhouding is nu helemaal naar mijn zin: 51 % zelf muziek spelen en 49 % lesgeven. Ik hou me niet bezig met mijn toekomst. Als het over twintig jaar nog is zoals nu, ben ik heel tevreden.’
‘Ik speel momenteel drie à vier uur per dag. Dat kan ik gemakkelijk opbrengen, zeker met een concert in het vooruitzicht. Eigenlijk zou ik meer willen spelen, maar dat gaat niet. Ik heb een gezin, er zijn andere verplichtingen.’
‘Als ik niet kan spelen ben ik geen gemakkelijk mens. Dan wisselen mijn stemmingen. Tijdens vakanties komt het wel eens voor dat ik twee weken niet speel. De eerste twee dagen gaat dat goed. De derde dag word ik onrustig. De vierde wil ik naar huis.’
‘Als ik ruzie met mijn man heb, speel ik twee uur piano en dan kijk ik daarna heel anders tegen de dingen aan. Dan is alles weer opgelost.’
‘Mijn dochtertje wilde op haar derde al piano spelen. Op haar vijfde ben ik haar voorzichtig les gaan geven. Ze krijgt les samen met een ander kind. Ik doe dat zo, om zelf uit de moederrol te blijven en haar uit de moeder-kindrelatie te houden. Tijdens les is mama niet meer mama, maar de juf.’
‘Muziek is niet altijd erg mooi. Dat hoeft ook niet. Belangrijk is dat muziek iets uit wil drukken en zeggingskracht heeft. Die Aussage maakt iets tot waardevolle kunst. Waardevol en mooi kunnen verschillende dingen zijn.’