Wij stellen u voor aan:
Margreet Melman (1965), producent. Een creatieve duizendpoot, die jaren als contrabassist op de jazzpodia stond, maar besloot de bakens te verzetten. Ze is inmiddels eigenaar van haar bedrijf, Melman Producties, en vat de term producties op in ruimste zin van het woord. Ze organiseert events, produceert podiumkunsten, maakt filmisch werk, beschrijft de producties in foto’s en teksten, faciliteert andere producenten, is actief op het gebied van fondsenwerving en adviseer wie haar advies maar horen wil. Het speelt zich altijd af, zoals ze dat zelf zegt ‘rond schuurpunten in de maatschappij’. Ze reist over de hele wereld, maar is ook in Nederland actief.
‘Tja….waarom contrabas? Ik was de jongste thuis en had toch wel een grote mond. Bij ons thuis was alles al eens gedaan…(lacht) ….Ik ging schoolmuziek studeren aan het conservatorium van Amsterdam en was binnen drie maanden helemaal idolaat van de contrabas….. dus ik besloot daar mijn hoofdvak van te maken. Ik was meteen koploper, want ik was een van de eerste vrouwelijke bassisten in de jazz-scene.’
‘Maar op enig moment, ik was drieëndertig’ dacht ik: contrabas spelen is leuk, maar dat ga ik niet mijn hele leven doen. Ik wilde uit de feestelijke optreedscene, behorend bij het leven van een artiest, naar een voor mij meer zinvol bestaan ten behoeve van anderen. Naar anderen luisteren en anderen met hun behoeften en noden op het podium zetten in plaats van er zelf op te staan. Ik had inmiddels ontdekt dat ik goed ben in organiseren en dat ik altijd wel kansen zie. Dus ik begon een eigen onderneming.’
‘Ik organiseer projecten die een bijdrage kunnen leveren aan de oplossing van sociale problemen. Ik heb een neus ontwikkeld om die problemen te signaleren, vaak ook de niches, en breng ze in beeld. Door middel van fotografische en filmische impressies, voorstellingen….. Ik weet eigenlijk niet precies wat ik allemaal doe en hoe het in elkaar grijpt. Het is deels intuïtief, maar het werkt wel.’
‘In mijn werk zoom ik altijd in op het positieve. Zonder het schrijnende uit de weg te gaan, overigens…’
‘Een van mijn recente projecten is de serie HuidHonger. Een zoektocht naar nieuwe vormen van communicatie in situaties waar door ziekte dit moeilijk of niet meer aanwezig is. Gebruikmakend van dans en beweging. Onder andere met bewoners van Overduin in Katwijk, mensen die aan de ziekte van Huntington lijden en hun (mantel)zorgers. Professionele dansers begeven zich te midden van een groep bewoners en ontwikkelen daar samen met hen een taal zonder woorden. Een nieuwe manier van communiceren. Na de eerste initiërende fase, die altijd super intens en heftig is, is mijn rol nu beperkt. Mijn bureau regelt dat het gebeurt, we leggen het vast en zoeken naar bijzondere presentatiemogelijkheden. Maar het gaat natuurlijk om wat er tussen die mensen daar gebeurt. Ik hoop dat ik situaties die voor iedereen moeilijk bespreekbaar zijn toegankelijk maak.’
‘Een ander project is het aandacht vragen voor schoon en rookvrij koken voor vrouwen en kinderen middels de BlueMatch Clean Cooking Service. Onder de armste wereldbevolking bereiden vrouwen het eten in omstandigheden waarin ze binnens- èn buitenshuis voortdurend bloot staan aan rook en andere schadelijke stoffen. Er is een perfecte Ecostove ontwikkeld, die gezondheidsrisico’s enorm vermindert. Ik draag bij aan dit project door films uit te brengen en ik probeer geldstromen aan te boren om zo een gezonder leefklimaat tot stand te brengen.’
‘Dat clean cooking is voor mij een heel belangrijk ding. Het is internationaal werk, wat ik super fijn vind, en het doet iets aan de onderdrukte positie van vrouwen. We hebben in onze maatschappij nog steeds een mannelijke benadering. Maar het moet vrouwelijker…… De masculiene kracht was nodig om te komen waar we nu zijn, maar nu kan het op een andere manier: zorgend, aandacht gevend, passend, vrouwelijker. Dat vraagt om meer introspectie: wie ben ik en hoe doe ik de dingen? Het centrale thema is wat mij betreft: hoe kan je beter voor de ander, voor elkaar, voor de wereld zorgen.’
‘Ik wil mensen er toe brengen om er aan te gaan staan. De vraag stellen: wat gaan we hier aan doen? En dan acties starten. Mijn werk is bedoeld om mensen anders te laten kijken en het anders te gaan doen.’
‘Uiteindelijk ben ik ondernemer. Ik vraag heus wel eens subsidie aan om iets op te starten, maar ik ben er altijd op uit om iets zelfvoorzienend te laten zijn. Ook als het zich in arme gedeelten van de wereld afspeelt. De markt is bepalend. En als de markt het niet wil betalen, is het niet het goede concept, of het past nog niet in de tijdgeest.’