In deze eerste nieuwsbrief van 2015 stellen wij u voor aan Vivian Wesselingh (1970) en Ingrid Mank (1968). Samen vormen zij Mama’s aan de Poort, een act voor theater, in bedrijven en bij mensen thuis, waarin ze, zoals ze zelf zeggen ‘fijn hun hartstocht bezingen en bespelen.’ Beiden zijn opgeleid aan het conservatorium in wat toen nog heette ‘lichte muziek’ en hebben inmiddels hun sporen verdiend als zangeres in eigen bands, als achtergrondzangeres in topacts in Nederland en België, als songwriter, optredens op radio en TV., als docent aan diverse conservatoria en centra voor de kunsten. Van Northsea Jazz tot The Voice, ze stonden er. Sinds 2013 treden ze samen op als Mama’s aan de Poort. Hun nieuwste programma heet ‘Zucht’, een unieke én ludieke klaagzangvoorstelling voor vrouwen en (geduldige) mannen. Vrolijke, dwarse en dus ontroerende meiden!
Vivian
Vivian: ‘Het is een kunst om in de kunst je brood te verdienen. Je wordt bijna gedwongen een ‘gemengde praktijk te voeren’: optreden, lesgeven, trainingen verzorgen voor bedrijven en teksten schrijven.’
Ingrid: ‘Dat lijkt uit armoe, maar al snel blijkt die diversiteit veel inspiratie te brengen.’
Vivian: ‘Als uitvoerend kunstenaar moet je altijd solliciteren. Iedere dag overtuigen en het bewijs leveren. Het is eigenlijk best een veeleisend beroep.’
Ingrid: ‘Pas als je kwetsbaarheid laat zien, maak je contact. Maar dat is het engste wat er is. Je roept van alles over je af. Dat is een risico dat je moet nemen.’
Vivian: ’t Moet uit je ziel komen.’
Ingrid lachend: ‘Maar dat maakt het ook weer complex. Als ik een song schrijf over mijn liefde voor een man – en uit de tekst kan je opmaken dat het niet mijn eigen man is – dan zijn thuis de rapen gaar.’
Ingrid: ‘Ik stimuleer mijn leerlingen heel persoonlijk te worden. Iets te doen dat niemand doet, behalve zij.’
Vivian: ‘Het liefst zou ik alleen voor mezelf zingen of repeteren. Publiek leidt maar af.’
Ingrid:’Heb ik ook wel. Alleen ben ik op mijn best. Maar natuurlijk is er ook een grote dosis bewijsdrang. Eigenlijk zou het publiek er stiekem bij moeten zijn.’
Ingrid
Vivian: ‘Als artiest is het nodig om vandaag de dag veel aandacht steken in marketing. Je moet jezelf als product zien. Het gaat om jezelf verkopen.’
Ingrid: ‘Maar als je je kunst teveel afstemt op de wensen van het publiek ben je absoluut niet interessant. Het publiek pleasen is irritant. Je kunt laten zien wie je bent. Het publiek mag zijn best doen voor jou en voor je werken.’
Vivian: ‘De mama’s hebben geen politieke boodschap, maar ze hebben wel branie. Ze zijn weerbaar en rebels. Gedragen zich op het randje.’
Ingrid: ‘Ik kan schaamteloos zijn. Maar ’t heeft zijn grenzen. Schaamteloos gedrag mag er zijn en is verfrissend. Maar teveel wordt exhibitionisme.’
Ingrid: ‘In een onderdeel van onze nieuwste productie verleiden we het publiek bekentenissen te doen. Dat krijgen we voor elkaar door eerst zelf heel open bekentenissen te doen. Ook genante. We zijn zelf vaak verbaasd over wat we los maken. We spelen veel huiskamerconcerten. Dit blijkt een perfecte situatie om contact te maken: met elkaar zuchten, klagen en zingen. Zo wordt onze voorstelling dus samen met het publiek een hele bijzondere en eerlijke avond.’
Vivian: ‘Zijn we feministes? … We zijn wel echt meiden. We vinden dat vrouwen elkaar moeten steunen in plaats van elkaar be- en veroordelen. Maar we houden ook van mannen.’
Ingrid: ‘We zijn er dol op. Maar de man is maatschappelijk gezien nog steeds dominant. Vrouwen hebben de neiging zich te verontschuldigen voor hun bestaan. Daar moeten we van af.’
mamasaandepoort.com/Mamas_aan_de_Poort/Mamas_in_beeld.html
mamasaandepoort.com/Mamas_aan_de_Poort/Mamas_in_Bedrijf.html