Diederik de Klerk, 1964, inspireert ons door de urgentie van zijn werk, zijn doorleefde engagement met de zwakkere in de samenleving en de wijze waarop hij zijn foto’s maakt: in open dialoog met zijn onderwerp.
Diederik werkte aanvankelijk als projectmanager en adviseur. Hij was al 36 jaar toen hij besloot zijn passie te volgen, een foto-opleiding te gaan doen en fotograaf te worden. Hij werkt zowel vrij als in opdracht. Hem toegekende prijzen: 2001 Adriaan Boer Publieksprijs, 2002 Fotogramtrofee, 2007 Nominatie VVTP Theaterfotoprijs.
‘Ik fotografeer uit noodzaak. Het is een levensvoorwaarde. Door mijn fotografie ben ik in communicatie met de omgeving. Foto’s maken om ze in een plakboek te plakken is niets voor mij. Ze moeten door anderen gezien worden. Ik fotografeer bij voorkeur onderwerpen die te maken hebben met onvolkomenheden in de samenleving: geschonden landschappen, mensen die moeten leven met een fysieke beperking, mensen met verstandelijke of psychologische problemen, sociale misstanden, enz. Het gaat mij er om te laten zien hoe mensen omgaan met zo’n situatie. Hoe ze er wat van proberen te maken. Dat wil ik aan de kijkers laten zien, dat is mijn missie. Objectieve schoonheid bestaat niet. Ik vind schoonheid in vergankelijkheid en imperfectie het mooiste. Iets is pas echt mooi als er een kleine onvolkomenheid aan zit.’
‘Werk in opdracht komt soms voort uit mijn vrije werk. Maar soms gaat het ook net andersom en komt uit een opdracht vrij werk voort. Één van de thema’s in mijn vrije werk van dit moment is de parallel tussen aan de ene kant de verstedelijking en aan de andere kant de leegte van de ontvolking van het platte land. Steden raken overvol en op het platte land blijven alleen ouderen over die moeten doen met een leefmilieu dat steeds armer wordt aan voorzieningen. Ander vrij werk geef ik vorm in samengestelde beelden. Ik zet afzonderlijke foto’s onzichtbaar aan elkaar op een wijze dat een geheel nieuwe werkelijkheid ontstaat.’
‘Fotograferen is keuzes maken: je onderwerp, de echte of een geconstrueerde werkelijkheid, de balans tussen voor en achtergrond, de beelduitsnede, wel of geen mensen, belichting, welke lenzen, welke scherpte. Ik ben me dat voortdurend bewust. Zo sta ik in het ambacht eJe moet deze keuzes snel en verantwoord maken en daarnaast zeer vaardig te zijn in de bediening van je camera.’
‘Ik ben begonnen als reportagefotograaf. Tijdens mijn reizen begon ik de specifieke eigenschappen van al die landen vast te leggen, misschien wel om de verschillen tussen met de situatie in Nederland te laten zien. Later kwamen daar de mensen bij, eerst weinig, maar al gauw steeds meer. Ik voeg me haast organisch in een bestaande situatie in om mijn foto’s te maken. Met respect voor de werkelijkheid die ik aantref. Het uitgangspunt van reportagefotografie is: klopt de foto die ik maak met de werkelijkheid, zoals ik die beleef. Een portretfoto maken is iets heel anders. Daarbij grijp je echt in de werkelijkheid in. Je vraagt om toestemming. Je bent in dialoog met je model. Je ensceneert en kiest een achtergrond. Je moet de persoon laten zien zoals hij werkelijk is. Portretfoto’s máák je. Dat is een heel verschil.’
Website: www.diederikdeklerk.nl